Country en singer-songwriters, het is niet meteen een winnende combinatie in onze contreien. Voeg echter een scheutje rock-'n-roll toe en je belandt bij de hippere americana van Wilco en Steve Earle. En Ted Russell Kamp. Af en toe lukt het voor een van die talrijke americanagroepen of countryboys en -girls uit de States om internationaal door te breken. Ted Russell Kamp is goed op weg. Hij toerde al veel in Europa en steekt binnenkort opnieuw de plas over. De man is een buitenbeentje want hij groeide nu eens niet op in een westerndecor maar in de suburbs van New York. Zijn eerste grote liefde was bovendien jazz.

Kamp begon met trompet. Hij volgde muzieklessen en nam er snel bas, gitaar en piano bij. Daarna belandde hij in uiteenlopende jazzbands. Na een tijd bekoelde Kamps liefde voor jazz. "Meer en meer drong het tot mij door dat mijn favoriete composities in se bluesnummers waren. Daarom liet ik de instrumentale jazz voor wat het was en begon ik te werken met vocalisten. Niet de muziek maar het verhaal stond nu centraal. Zo kwam ik terecht bij The heart of saturday night van Tom Waits, dat mijn favoriete album werd. Een singer-songwriter met een jazzband achter zich, dat leek me wat. Vandaar ging het richting blues, vroege New Orleans-jazz, folk en country. Op een bepaald punt kun je niet anders besluiten dan dat al deze stijlen onderling met elkaar verbonden zijn. Ik ontwikkelde een eigen aanpak op de grens van country, soul en pop."

Ondertussen bleef Kamp luisteren naar de meest diverse muziekjes. Van The Police tot Rush en van Muddy Waters tot Bob Dylan, The Band en Leon Russell, maar ook nog de jazz van Bob Brookmeyer en Paul Motian. Pas negen jaar na zijn debuut kwam hij op de proppen met een echt vervolg. Jazz moest daarop plaats ruimen voor americana. Met 250 optredens per jaar over heel Amerika kreeg die groep een zekere cultstatus. In die periode evolueerde Kamp van jazz naar country en rock. zijn album "NorthSouth" (2005) betekende voor hem een nieuw begin. Zijn grote voorbeelden waren nu Jackson Browne, Gram Parsons, Little Feat en de classic rock uit Los Angeles, de stad waar hij sindsdien vertoeft. Met zijn begeleidingsgroep Union Pacific dweilde hij daar alle bars af. Een jaar later verscheen "Nashville fineline" maar het was met "Divisadero" (2007) en "Poor Man's Paradise" (2008) dat Kamp erkenning kreeg op grotere schaal. De voor ‘Rootstime’ gerecenseerde platen opsommen zou heel wat ruimte innemen maar zijn dit jaar verschenen "Solitaire", ondertussen zijn 13e album, van Ted Russell Kamp, is weer een geweldige prachtplaat geworden, die Kamp kan toevoegen aan zijn indrukwekkend CV.

Ted Russell Kamp is naast soloartiest sinds 15 jaar ook zeer actief als bassist in de begeleidingsgroep van ‘Shooter Jennings’, als sessiemuzikant, als co-auteur songschrijver en als producer in zijn eigen opnamestudio ‘The Den’ voor albums van meerdere artiesten uit Los Angeles, Californië, Nashville, Tennessee en Austin, Texas. Voor zijn uitstekende basgitaarspel heeft hij in 2020 een terechte ‘Grammy Award’ gekregen voor zijn bijdrage aan het album "While I’m Living" van Tanya Tucker. Zijn live shows zijn memorabel en wondermooi, en we keken alvast uit naar zijn komst naar onze 'Living Room' waarbij hij zijn laatste album "Solitaire" kwam voorstellen en we even voor zijn optreden een hartig gesprek hadden.